Bijna een maand later....

Het lijkt nog steeds onwerkelijk dat we onze 7 jarige beardie Nelson op 28 december 2013 moesten laten gaan
Veel te onverwachts!Ik zal niet snel vergeten hoe ontspannen hij er lag nadat hij over was gegaan naar de andere wereld.Zonder de gierende stress in zijn lijf,maar ook zonder de schijn op te houden dat het allemaal wel mee viel.Ik ben blij dat hij rust gevonden heeft...

Alleen elke morgen verwacht ik hem weer te zien als ik beneden kom, kwispelend met het puntje van zijn staart, in afwachtende houding om voor een lebberige knuffel tegen je op te springen
Soms denk ik dat ik hem hoor janken s'nachts omdat hij moet plassen...Er klinkt geen diep gewoewoewoe meer als de motor van een buurman weer thuis komt of een diep gewolf als de kerkklok of de maandelijkse sirene zijn ding doet.
Je kunt rustig in de keuken iets voor jezelf klaarmaken zonder dat er ook maar een zwarte beardie achter je zit, je aankijkend met kwijlende donkerbruine ogen of als het echt interessant rook de poten op de aanrecht. Nelson bleek ook degene die s'avonds voor de laatste wandelronde de tijd in de gaten hield.Klokslag half 11, bij de laatste tonen van een crime scene serie, kwam hij alvast tegen je benen aan hangen, kop op je schoot, om te kunnen anticiperen zodra je naar je schoenen op de vloer voorover boog of trachtte jezelf uit je luie houding op te hijsen.
De was ophangen op de veranda in de vroege ochtenduren heeft ook een andere betekenis gekregen nu "de beschermer van de wasvrouw"zoals ik hem altijd noemde er niet meer is.Altijd wilde hij persé mee naar buiten als ik met de wasmand liep om dan na een plasje in de tuin onderaan de waspaal te liggen wachten tot ik de was had opgehangen en we weer samen naar binnen gingen.

Maar vooral mis ik ons rondje s'avonds samen. Meestal kwamen we halverwege het 18 jarige jack russel teefje met haar baasje tegen. Nelson stormde altijd dolenthousiast op haar af om dan na de eerste snuffel aan dat net 10 cm hoge lijfje uit diep respect voor haar,zich voor de rest van het blokje, als een echte gentleman naast haar te lopend, te gedragen. Het lijkt onrealistisch dat dat 18 jarige meisje er nog is en mijn 7 jarige jongen niet meer...

Vrienden met honden reageren respectvol, maar er zijn mensen die gewoon keihard zeggen: je hebt er toch nog drie.
Ja dat klopt, maar net als bij mensen is ook geen enkele Bearded Collie hetzelfde. En Nelson was Nelson, intens aanwezig vanaf het moment dat hij bij ons kwam wonen.

Nadat we van de dierenarts terugkwamen zonder Nelson was Nienke, ons puppemeiske, de enige die aan zijn riem en fleece jas snuffelde en daarna steeds in mijn buurt bleef.Zelfs nu nog negeren de andere twee zijn jas en riem die op zijn stekje aan de hondenkapstok hangen. Dobby wilde zelfs een aantal dagen helemaal niets van me weten.Hij negeerde me compleet. Maar was wel blij dat hij niet in zijn eentje beneden moest gaan slapen maar met zijn meisjes en baasjes mee naar boven mocht. Nu slaapt hij naast me in zijn mand.

En beide beardiemeisjes wilden meer dan een week niet of nauwelijks eten. Nienke, die vanaf haar komst bij ons bij Nelson in de keuken haar eten kreeg, stond steeds te wachten tot ook hij zijn bak eten zou krijgen, om dan maar ongerust naar de kamer te lopen om te kijken waar hij toch bleef.En Keshia, die meestal pas aan haar eten begon op het moment dat Nelson haar eten kwam proberen te stelen bleef maar naar de gangdeur staren alsof hij elk moment zou op komen dagen... Maar hun grote zwarte vriend en hun beider mentor kwam niet!
We probeerden hen op een andere plaats eten te geven, voerde ze brokjes en gaven vleesvoer maar dat werkte allemaal niet!...tot we de volgorde veranderden van het geven. nu krijgt Dobby als eerste zijn eten ,staat Keshia weer gewoon op haar eigen stek, net als Nienke, zij het dan, dat Nienke pas wil gaan eten als een van ons op de plek van Nelson gaat staan in de keuken..gelukkig accepteert ze het nu ook dat we dan een kopje koffie maken.

Tot het moment dat Nelson op 2 januari gecremeerd werd brandde voortdurend een zwarte kaars om hem te leiden over de regenboogbrug. Door Oud en nieuw kon hij niet eerder naar "het licht en de liefde"( zoals zo mooi op de kaart van het crematorium stond). Inmiddels is hij uitgestrooid over zee.
Maar de kaars brandt nog elke avond tot het moment dat het verdriet slijt en alleen de mooie herinneringen zullen blijven.

Er heerst nu een soort stilte in ons huis.
Ja hoor, er wordt nog steeds geblaft, vooral door Keshia, maar alleen bij het weggaan/uitgaan volgt bijval van Dobby en Nienke.Waar voorheen haar geblaf meteen werd ondersteund door het macho geblaf van Nellebel.
Hoewel de Baas graag met alleen Dobby een blokje wil lopen, wil onze bruine knul het liefste met de dames samen uit wandelen. Nienke, die voorheen s'morgens ( en geregeld door de dag) met Nelson de tuin in ging voor een plasje, wacht nu gewoon tot de anderen gaan.
En de waterbak, die de laatste maanden vrijwel voortdurend moest worden bijgevuld is vaak nog vol als ik 'm controleer. Net zoals elk zijn eigen bot nog kan terugvinden omdat Nelson er niet meer is om ze achter elkaar op te vreten.
Keshia, die ik eigenlijk eind november/ begin december verwachtte, werd ineens loops. Dacht ik eerst nog dat ze had willen wachten op Nienke of het niet aandurfde met het vuurwerk geknal, nu denk ik dat ze het wilde vermijden vanwege Nelson. Maar het is wel vreemd dat er geen reu meer is die me wel duidelijk maakt wanneer ze in de heldagen is.

Voor mij zal het verdriet nog lang nodig hebben om een plaats te krijgen, er zijn zoveel kleine dingen die ik van Nelson mis.Zijn vaak ADHD-gedrag maakte hij altijd goed door de liefde die hij uitstraalde.

En ik wil geen plaatsvervanger zoeken in mijn andere drie beardies, want ze zijn me even lief om wie ze zelf zijn.
Maar af en toe blijkt dat Nienke van Nelson heeft geleerd dat zachtjes janken kan helpen als je iets wilt en van de week verraste ze ons volkomen door net als die zwarte macho te joelen toen de kerkklok 12 uur sloeg..Al was het wel nog een babywolfje!
En op die momenten dat verleden en heden samen komen, sta je dan huilend te lachen.